کودک سه تا ۴ ساله به یک شخصیت کامل کوچک تبدیل می‌شود و دارای گذشته شخصیت و شناخت‌ها و تجربه‌های خود است.با اینکه هنوز امور را به خوبی درک نمی‌کند ولی شروع به یاد گرفتن صبر می‌کند و بر خشم خود مسلط می‌شود.
تواناییهای کودک در زمینه فکری، اجتماعی و واکنش، به طور زیادی پیشرفت می‌کند. برای کسب توانایی تسلط بر واکنش‌های خود پیشرفت می‌کند و حالات عصبانی شدنش کم می‌شود.
کودک در دو سالگی در زمینه مهارتهای حرکتی خود، یافتنی‌های جدیدی را مشاهده می‌کند. او به تنهایی شروع به راه رفتن می‌کند و تعادل خود را بهتر حفظ می‌کند.
ما ضمن اینکه به والدین توصیه می‌کنیم که نظم خانوادگی باید خصوصیات منطقی و مناسبی داشته باشد، در عین حال باید آنان را بر حذر داریم که در هر قدم اهمیت این یا آن روش را برای فرزندان توضیح دهند و با توضیحات و تفسیرات خود آنان را به ستوه بیاورند.
حالت تهاجمی در کودکان نشانه داشتن شخصیت نامناسب نیست؛ بلکه این حالت هر بار که کودک مرحله مهمی از رشد و تکاملش را پشت سر می‌گذارد ظاهر می‌شود.
مطالعات روانشناسی ثابت کرده است در مواجهه با دروغگویی فرزندان اولین نکته‌ای که والدین باید در نظر داشته باشند این است که خود تا چه حد نسبت به یکدیگر صداقت و راستگویی داشته‌اند.
ای کاش می‌توانستیم از مخالفت با فرزندانمان چشم‌پوشی کنیم، ولی گاهی مجبوریم که عشق و علاقه خود را با کلمه “نه” بیرحمانه بیاموزیم. محبت والدین بدون گفتن نه معنی ندارد.
لوس شدن کودکان از برآوردن احتیاجات آنها به میزان زیاد ناشی نمی‌شود. تعلیم و تربیت و عشق ورزیدن به آنها بچه‌های فعال و سالم به جامعه تحویل خواهد داد.
بهتر است به فرزندمان نشان دهیم که چگونه با احساسات و رفتار تهاجمی دیگران مقابله کنند و چطور عنان آن را در دست بگیرد. برای کودکان قابل قبول نیست که در مقابل رفتار تهاجمی و فشار جسمانی، رفتاری توام با صلح داشته باشند.
بچه هایی هستند که آنقدر کم مورد توجه و محبت والدین و اطرافیان قرار دارند که تقریباً همه آنها را فراموش شده به حساب می‌آورند. و از طرف دیگر بچه‌هایی هستند که آنقدر مورد توجه قرار دارند که از نظر مردم “لواس وننر” به حساب می‌آیند.
